In een vorige blog kwamen we neuroticisme al tegen als een van de vijf persoonlijkheidsdimensies van de Big Five. Maar al voordat men in de psychologie over de Big Five sprak, was neuroticisme een bekend psychologisch begrip. Zij het dat het toen eerder als een symptoom werd gezien van een psychische aandoening. De neurose als een flinke griep, zeg maar. De neuroot als patiënt. Hoe keek iemand als Jung daar tegenaan?
